شدم با چت اسیر و مبتلایش , شبا پیغام می دادم از برایش , به من می گفت هیجده ساله هستم, اسمت را بگو، من هاله هستم, بگفتم اسم من هم هست فرهاد, دست عاشقی صد داد و بیداد, بگفت هاله ز موهای کمندش ,کمان ِابرو و قد بلندش, بگفت چشمان من خیلی فریباست, صورت هم نگو البته زیباست, ندیده عاشق زارش شدم من, اسیرش گشته بیمارش شدم من, ز بس هرشب به او می نمودم من , کم کم عادت می نمودم, در او دیدم تمام آرزوهام, که باشد همسر و امید فردام, برای دیدنش بی تاب بودم, زفکرش بی خور و بی خواب بودم, به خود گفتم که وقت آن رسیده, که بینم چهره ی آن نور دیده, به او گفتم که قصدم دیدن توست, زمان دیدن و بوییدن توست, ز رویارویی ام او طفره می رفت, هراسان بود او از دیدنم سخت , خلاصه راضی اش کردم به اجبار, گرفتم روز بعدش وقت دیدار , رسید از راه، وقت و روز موعود, زدم از خانه بیرون اندکی زود, چو دیدم چهره اش قلبم فرو ریخت, توگویی اژدهایی بر من آویخت, به جای هاله ی ناز و فریبا ,بدیدم زشت رویی بود آنجا, ندیدم من اثر از قد رعنا, کمان ِابرو و چشم فریبا ,مسن تر بود او از مادر من , بشد صد خاک عالم بر سر من, ز ترس و وحشتم از هوش رفتم, از آن ماتم کده مدهوش رفتم, به خود چون آمدم، دیدم که او نیست, هاله ی بی چشم و رو نیست , به خود لعنت فرستادم که دیگر, نیابم با چت از بهر خود همسر, بگفتم سرگذشتم را به �جاوید� , شعر آورد او هم آنچه بشنید, که تا گیرند از آن درس عبرت , سرانجامی ندارد قصّه ی چت